მომთაბარე ცხოვრება ათეული წლის წინ დაიწყეს. მაშინ, როდესაც 1944 წლის ნოემბერში საკუთარი სახლი უკან დაბრუნების იმედით დაატოვებინეს. ფაია თურმანიძემ მშობლებისგან იცის, რომ უზბეკეთში მიმავალ მატარებელში ისინი მოტყუებით ჩასვეს. მას შემდეგ საქართველოში ვეღარ ჩამოვიდნენ, თუმცა სურვილი მაინც არ დაუკარგავთ. საბოლოოდ კი ფაიამ მეუღლესთან ერთად სამცხე-ჯავახეთში ცხოვრების ნატვრა აიხდინა.
უზბეკეთში დაიბადა. ბოშათა ბანაკის მსგავსად ერთი დასახლებიდან მეორეში, სოფლიდან სოფელში, ქვეყნიდან ქვეყანაში გადაადგილება და დროებითი საცხოვრებლის მარადიული ძიება უწევდა. ხალხის ერთგვარ დამოკიდებულებას კი ყველაგან იტანდა. მათი მისვლა, მსუბუქად რომ ვთქვათ, დიდად არ სიამოვნებდათ და სამშობლოში დაბრუნებას ურჩევდნენ. ბოლო რამდენიმე წელი აზერბაიჯანის ერთ-ერთ სოფელში ცხოვრობდნენ. იქ, ცხოვრების მანძილზე პირველად კეთილგანწყობილი გარემო დახვდათ, თუმცა, წამოსვლა მაინც გადაწყვეტილი ჰქონდათ. ამას დაერთო ქალაქში ცხოვრების პრეტენზია და ცენტრთან ურთიერთობის სიძვირე.
ფაიას ოჯახმა ტელევიზიით მოისმინა, რომ საქართველოს საზღვრის გადმოლახვა მათთვის სირთულეებთან არ იყო დაკავშირებული. საქართველოს ტერიტორიაზე აზერბაიჯანის პასპორტებით შემოვიდნენ. ახალციხის მუნიციპალიტეტის გარეუბან საბარგო სადგურში დასახლდნენ და არსებობა თითქმის ახლიდან დაიწყეს.
“სამშობლოს გარეშე ყოფნა ისეთი განცდაა, თითქოს ადამიანს ხელები მოგაჭრეს. მე არ ვთვლი იმ ადგილს, სადაც დავიბადე სამშობლოდ. ჩვენი წინაპრები საქართველოში ცხოვრობდნენ. ყოველთვის ისეთი სიხარულით საუბრობდნენ საქართველოზე, რომ მათი გარდაცვალების შემდეგ, ამ სიხარულის ძალამ დაგვაბრუნა. მშობლებმა ყველაფერი მოგვცეს და სანაცვლოდ მხოლოდ საკუთარ მიწაზე დაბრუნებას გვთხოვდნენ. მირჩევნია, საქართველოში მშიერი ვიყო, მაგრამ მაინც ჩემს ქვეყანაში ვიქნები. აქ გვაფასებენ და კარგადაც მიგვიღეს. სწორედ ამ სტუმართმოყვარეობის გამო დიდი იმედი მაქვს, რომ მოქალაქეობასაც მალე მოგვცემენ. ამ სოფელში ყველანი ისე გვექცევიან, როგორც ოჯახის წევრებს.”-გაგვიზიარა ემოცია საბარგო სადგურის ახალმა მკვიდრმა. More
magda's steps 